5.festival “Slika u pokretu”: obrazloženje žirija
Žiri za nagrade Srpske asocijacije snimatelja , u sastavu Jacek Laskus, direktor fotografije iz Sjedinjenih Američkih Država, Mario Sablić, predsednik Hrvatske udruge filmskih snimatelja i Dušan Joksimović, snimatelj iz Beograda, doneo je odluku o nagradama za snimateljski rad na festivalu “Slika u pokretu” za 2020. godinu.
Nagradu za najbolji snimateljski rad dobio je Gojko Despotović za film “Proleće na poslednjem jezeru”.
“Proleće na posljednjem jezeru” odiše nadahnutom vizuelizacijom i upravo je fotografija Despotovića jedan od bitnih elemenata na kojima počiva kvalitet ovog filma. Uvjerljiv u filmskoj rekonstrukciji istorijskog razdoblja, a istovremeno zaigran u igri svetla i senke, kojom vrlo dobro opisuje stanja protagonista i doprinosi dramskom naboju prizora, snimatelj iskazuje i nepogrešiv osjećaj za kompoziciju filmske slike. Kontra svetlima i siluetama direktor fotografije kreira dramsku napetost, te je vrlo jasno suprotstavlja sa naoko ležernim, često i glamuroznim prikazom dekadencije u maloj oazi izolovanog hotela u predvečerje 2. svjetskog rata. Despotovićev je stil elegantan i nenametljiv, oku ugodan i pomalo klasičan, no sistematski sproveden i ujednačen, pa u najvećoj meri pomaže u kreiranju, na prvi pogled opuštenih, ali suštinski tenzičnih odnosa među protagonistima.
Nagradu za inovativni pristup dobio je Aleksandar Aca Ilić za film “Otac”
Fotografija Aleksandra Ilića u filmu “Otac” imponuje svojim promišljenim pristupom ovoj, skoro pa epskoj priči o borbi marginalca sa korumpiranim birokratskim sistemom. Borba je to protiv nepravde i za zadnji tračak ljudskosti u njegovom životu, pukoj egzistenciji lišenoj svega osim nagona za preživljavanjem. Odabirom 16 mm filmske trake, anamorfik optike i vizuelnog stila lišenog ulepšavanja, direktor fotografije vešto i uverljivo, gotovo bi se moglo reći poetskim realizmom, kreira svijet srpske provincije sazdan od napuštenih fabrika i usamljenih puteva kojima čvrsto korača glavni protagonista vođen samo jednim osećajem – ljubavlju prema svojoj deci. Realizam lišen sentimentalnosti i melodrame okosnica je filma “Otac”, što direktor fotografije prepoznaje, izbegava stilizaciju i koncentriše se na glavnog junaka. Uvek uz njega, bez ikakve distance, Aleksandar Ilić vrlo direktno uvodi gledaoca u svet prožet očajem, daje nam uvid u psihološka stanja i nedoumice glavnog junaka, elegantno i nenametljivo nam omogućavajući da verujemo u njegove motive, podržavamo njegovu odlučnost i na kraju da zdušno navijamo, nadajući se uspešnom okončanju njegove misije.
